MAJOWE ŚWIĘTA
żźródło:sejm.gov.pl

Święto Pracy to międzynarodowe święto klasy robotniczej, które obchodzone jest rokrocznie 1 maja, począwszy od 1890 roku. W Polsce Święto Pracy jest świętem państwowym od 1950. Wprowadzone zostało przez II Międzynarodówkę w celu upamiętnienia wydarzeń z pierwszych dni maja 1886 rokuw Chicago.

W 1886 roku właściciel firmy McCormick Harvester postanowił zmodernizować swój zakład. W tym celu zwolnił wszystkich pracowników, a na ich miejsce zatrudnił nowe osoby. Od 1 maja przez kilka kolejnych dni trwały protesty byłych pracowników. W chwili przemówienia jednego  z uczestników strajku policja zaatakowała protestujących, mimo że byli oni nastawieni pokojowo. To właśnie wtedy doszło do masakry, która przeszła do historii jako Haymarket Riot 1886. Demonstracja została nazwana "Kampanią na rzecz 8-godzinnego dnia pracy". Kilka lat po tych wydarzeniach ustalono, że 1 maja będzie dniem upamiętniającym strajk, który miał miejsce w Chicago.  

Pierwsze obchody Święta Pracy w Polsce miały miejsce w 1890 roku i niejednokrotnie odbywały się wbrew woli zaborców. W 1950 roku, rząd komunistyczny nadał dniu 1 maja status święta państwowego. W ten sposób 1 maja stał się dniem wolnym od pracy. W czasach PRL-u w tym terminie organizowano liczne pochody z obowiązkowymi "szturmówkami". W latach 80. demonstracje pierwszomajowe organizowała podziemna Solidarność (w opozycji do oficjalnych obchodów).

Obecnie w wielu miastach w Polsce odbywają się marsze, pochody oraz uroczystości związane ze Świętem 1 Maja. Dla wielu osób to także doskonała okazja do zwrócenia uwagi na problematykę braku pracy, niskiej płacy czy nierówności na rynku pracy.Źródło:RadioZET.pl/JW

                                        ŚWIĘTO FLAGI

                 

                    

                                          Źródło:radiozet.pl

Dzień Flagi Rzeczypospolitej Polskiej jest obchodzony 2 maja na mocy nowelizacji ustawy o godle, barwach i hymnie Rzeczypospolitej Polskiej, uchwalonej przez Sejm 20 lutego 2004 r.  

Polska flaga jest złożona z dwóch poziomych pasów: białego i czerwonego. Jej kolorystyka oparta jest o barwy godła polskiego – białego orła w czerwonym polu. W czasie m.in. drugiej wojny światowej kolory biało-czerwone były symbolem niezłomności narodu i woli zwycięstwa, budziły nadzieję na wolność. Polskie barwy narodowe po raz pierwszy zostały uregulowane w uchwale Sejmu Królestwa Polskiego z 7 lutego 1831 r., ale historia flagi sięga aż dynastii Piastów.

Zgodnie z Konstytucją barwy narodowe podlegają ochronie prawnej. Fladze państwowej należny jest szacunek – powinna być zawsze zadbana, a najbardziej godnym sposobem jej eksponowania jest umieszczenie na drzewcu lub maszcie. Na terenie kraju polska flaga ma pierwszeństwo przed każdą inną.

Wraz z Dniem Flagi 2 maja w Polsce jest obchodzony Dzień Polonii i Polaków poza granicami kraju, ustanowiony przez Sejm 20 marca 2002 r. – Uznając wielowiekowy dorobek i wkład Polonii i Polaków za granicą w odzyskanie przez Polskę niepodległości, wierność i przywiązanie do polskości oraz pomoc Krajowi w najtrudniejszych momentach, w celu potwierdzenia więzi z Macierzą i jedności wszystkich Polaków, tak mieszkających w Kraju, jak i żyjących poza nim (…) – czytamy w ustawie ustanawiającej 2 maja dniem polskiej diaspory. Parlamentarny etap prac nad tą ustawą rozpoczął się w lutym 2002 r. z inicjatywy Senatu. Projekt był rozpatrywany przez ówczesne Komisje: Łączności z Polakami za Granicą oraz Spraw Zagranicznych.  Sejm uchwalił ją jednogłośnie 20 marca 2002 r.

 Źródło: sejm.gov.pl

                         KONSTYTUCJA 3 MAJA

                       

                      Źródło:dzieje.pl

Projekt Konstytucji 3 maja powstał dzięki współpracy króla Stanisława Augusta Poniatowskiego ze stronnictwem patriotycznym, skupiającym dużą grupę posłów na sejm. Monarcha pracował nad tą ustawą ze swoimi stronnikami od końca 1790 roku. Celem ustawy rządowej miało być ratowanie Rzeczypospolitej, której terytorium zostało uszczuplone w wyniku I rozbioru przeprowadzonego przez Prusy, Austrię i Rosję w 1772 roku. Głównymi autorami Konstytucji 3 maja byli: wspomniany król Stanisław August Poniatowski, Ignacy Potocki oraz Hugo Kołłątaj. Co ciekawe, ustawę z 3 maja poprzedziły dwie ustawy z tego roku, które stanowiły integralną część Konstytucji. Były to odpowiednio ustawy z 24 marca, o reorganizacji sejmików oraz z 18 kwietnia, o sprawach mieszczan i ustroju miast.Jak pisze prof. Piotr Ugniewski w artykule "Jak uchwalono Konstytucję 3 Maja", przebieg sesji, rozpoczętej około południa, był wyreżyserowany. Na początku odczytano odpowiednio spreparowane depesze dyplomatyczne, ukazujące zmieniającą się na niekorzyść Rzeczypospolitej koniunkturę relacji międzynarodowych. Sejmującym podsuwano niejako wniosek, że w tej sytuacji bezpieczeństwo państwu zapewnić może tylko jego wzmocnienie przez uchwalenie nowej formy rządu. Na polecenie króla odczytano jej projekt. Wzbudził on wiele głosów sprzeciwu. Tego dnia król przemawiał trzykrotnie – zaznacza prof. Ugniewski. Poniatowski wskazywał pilną konieczność naprawienia dawnego ustroju. W końcu, gdy podniósł rękę na znak chęci zabrania głosu po raz czwarty, odebrano ten gest przypadkiem jako wezwanie do przyjęcia projektu przez aklamację. Co rzeczywiście w następstwie tego nieporozumienia nastąpiło. Odezwały się wtedy okrzyki "Wiwat król! Wiwat Konstytucja!". Stanisław August złożył od razu przysięgę na "Ustawę Rządową" na ręce biskupa krakowskiego, Feliksa Turskiego".Konstytucja 3 maja została przyjęta podstępem i w warunkach zamachu stanu. Miejscem obrad była Sala Senatorska Zamku Królewskiego w Warszawie. W trakcie prac Sejmu Czteroletniego wielu posłów, którzy byli stronnikami państw rozbiorowych (Rosji, Prus czy Austrii) sprzeciwiało się ustawie, jednak król Stanisław Poniatowski wraz ze swoimi współpracownikami uciekli się do fortelu. Idealną okazją do podstępu był dzień 3 maja 1791 roku, kiedy to wielu przeciwników konstytucji nie powróciło jeszcze z Wielkanocnego urlopu, bowiem obrady początkowo planowane były na piąty dzień maja. Konstytucja 3 maja została zapisana w 11 artykułach, które poprzedzał uroczysty wstęp (preambuła). Ustawa Rządowa wprowadzała trójpodział władzy: na ustawodawczą, wykonawczą i sądowniczą. Zapewniała ponadto prawo powszechnej wolności dla szlachty oraz mieszczaństwa. Regulowała prawa i obowiązki obywateli oraz zasady funkcjonowania władz państwowych Bezpośrednio pod nazwą „Ustawa Rządowa” umieszczono apostrofę sakralną: „W imię Boga w Trójcy Świętej Jedynego”. Nie dziwi zatem, iż w pierwszej kolejności uregulowano zagadnienia wyznaniowe. Deklarowano wówczas wolność wyznań, traktując jednocześnie religię katolicką jako „narodową, panującą”, co odzwierciedlało jej uprzywilejowaną pozycję w życiu publicznym. Konstytucja 3 maja mówiła o pozostawieniu ustroju stanowego, osłabieniu pozycji magnaterii oraz usunięciu z sejmików szlachty gołoty. Mocą ustawy zasadniczej feudalny cenzus szlacheckiego urodzenia został ograniczony w prawie wyborczym przez dodanie burżuazyjnego cenzusu - posiadania. Nowy dokument wprowadził równość szlachty i mieszczaństwa, jednocześnie zapewniając ochronę chłopów przez państwo, łagodząc tym samym nadużycia pańszczyzny. Wolność osobistą otrzymali jednak tylko przybysze z zagranicy. Potwierdzono także opiekę władzy państwowej nad Żydami. Trzeciomajowa ustawa znosiła podział na Koronę i Litwę, naczelnym organem władzy pozostał oczywiście Sejm, który to otrzymał pełnię władzy ustawodawczej, prawo stanowienia budżetu i podatków, a także daleko posuniętą kontrolę rządu. Parlament miał się od tej pory składać z 204 posłów, wybieranych na sejmikach przez szlachtę posesjonatów oraz 24 tzw. plenipotentów miast, z ograniczonym głosem doradczym. Przy tym, rola Senatu została zmarginalizowana, a co najważniejsze – zniesiono liberum veto i zakazano konfederacji.  Konstytucja z 3 maja 1791 roku osłabiła pozycję monarchy w systemie organów państwowych. Król przestał być bowiem odrębnym stanem sejmującym, choć nadal zwoływał Sejm. Utrzymał jednak prawo nominacji najwyższych urzędników i stosował prawo łaski. Funkcję wykonawczą miał sprawować król i odpowiedzialny przed Sejmem rząd, zwany Strażą Praw, który tworzył prymas oraz ministrowie policji, pieczęci (spraw wewnętrznych), skarbu, wojny i spraw zagranicznych. Ustawa zasadnicza zapewniała zasadę dziedziczenia tronu, likwidując jednocześnie wolną elekcję. Następcą tronu po Stanisławie Auguście miał być elektor saski Fryderyk August, wnuk Augusta III Sasa i jego potomkowie. Na wypadek śmierci króla lub niemożności sprawowania przez niego funkcji regencję miała sprawować Straż Praw po przewodnictwem królowej lub prymasa. Wszystkie akty prawne wymagały wówczas podpisu jednego z ministrów. Król oraz wspomniana Straż Praw mieli władanie nad ministerstwami: edukacji, policji, skarbu i wojska. Uchwalenie Konstytucji 3 Maja odbiło się szerokim echem w całej Europie. Król Stanisław August zyskał ogromne poparcie, aczkolwiek spowodowało to także opozycję republikanów oraz sprowokowało wrogość Imperium Rosyjskiego, które od 1768 roku było protektorem Rzeczypospolitej i gwarantem nienaruszalności jej ustroju. W praktyce Konstytucja 3 maja przestała obowiązywać 24 lipca 1792 roku, kiedy to król Stanisław August Poniatowski dołączył do konfederacji targowickiej. Oficjalnie utraciła swą moc 23 listopada 1793 roku. Wówczas Sejm grodzieński uznał Sejm Czteroletni za niebyły, co w konsekwencji spowodowało uchylenie wszystkich aktów prawnych przez niego zatwierdzonych, w tym rzecz jasna ustawy zasadniczej z 3 maja 1971 roku. Źródło: onet wiadomości